μ ο ρ ι ς

Μορίς

θέλεις να ...

Όχι, 'ντάξει

απλώς έλεγα μήπως

αλλά   μ π α

Άστο καλύτερα

{αχ}

Στείλε Μορίς

και στείλε 

να στέλνουμε

ο ένας τον άλλο

Eιν’ ωραία χωρίς

πρόσωπο

και χέρια

και όλες αυτές των ανθρώπων

οι αμηχανίες

{ tête-à-tête }

Πάγος μορίς· ξέρεις τι είν’ ο πάγος ; 

Είναι νωρίς· μορίς

και εμείς   ο ι    δ ύ ο   

...

Λ  ε  ς ;

εσύ ;

και εγώ ;

Να είσαι εσύ ;

να είμαι εγώ ;

και να ’ ναι   ω ρ α ί α   

και να -, 

ν ά ·

 Να, σ κ ε φ τ ό μ ο υ ν   Μορίς

λες να ... ;

και   αν   δ ε ν

μωρ ’   ά σ τ ο   καλύτερα

Εγώ

πληγώνω μορίς

ό,τι αγγίζω 

και αν ναι

αν πολύ

τότε   ξ έ ρ ε ι ς

δεν θα μπορέσω μορίς

να κινηθώ 

και ό,τι έχω και δεν έχω

ό,τι ονειρεύτηκες ·

θα χαθεί μορίς

Αν πάρα πολύ ...

{αχ}

Κ ο ί τ α   Μορίς

ε γ ώ

που αέρας νόμιζες

δέντρο

και χαραγμένο ένα Σ συν Δ

σαν αιώνας

 { α λ ύ π η τ ο ς }

Μέσα απ’ τα ρούχα

ειν΄ ο χειμώνας μορίς

Βγαίνουν τα ρούχα πέφτουν τα άνθη

τ α    π  α  τ  ά  ν  ε   

Τα πατάνε Μορίς

και χορεύουν

{χριστέ μου}

'Ακου, Μορις

έχω μια χαρακιά στη κοιλιά 

από τότε που το Α γίνηκε -

Μιλάω για το δέντρο μορίς

δεν επέστρεψε στο Άνθος

{ κ α τ  α  λ α β α ί ν ε ι ς  ; }

{...}

Συ φαίνεσαι πολίτης Μορίς

με Π κεφαλάιο – ΜΟΡΙΣ

απέναντι στην   Α ν ο ι ξ η

φυλάξου 

γιατί  ε γ ώ

τελείως 

πούπουλα

και πούπουλα

κ α ι

·

{ ... }

Άστο καλύτερα

άστο καλύτερα.

( inspired by the boy, είναι νωρίς ακούς;  this record, and my imaginary friend Μορίς )

 ❝  καθείς παλεύει με τα μέσα του τη σιωπή του θεού ❞  

“Alone”

BY EDGAR ALLAN POE

From childhood’s hour I have not been

As others were—I have not seen

As others saw—I could not bring

My passions from a common spring—

From the same source I have not taken

My sorrow—I could not awaken

My heart to joy at the same tone—

And all I lov’d—I lov’d alone—

Then—in my childhood—in the dawn

Of a most stormy life—was drawn

From ev’ry depth of good and ill

The mystery which binds me still—

From the torrent, or the fountain—

From the red cliff of the mountain—

From the sun that ’round me roll’d

In its autumn tint of gold—

From the lightning in the sky

As it pass’d me flying by—

From the thunder, and the storm—

And the cloud that took the form

(When the rest of Heaven was blue)

Of a demon in my view—

Ο άνθρωπος μέσα από τη ρέγκα

Ανωμαλού! Ξεφώνισε ο άνθρωπος μέσα από τη ρέγκα κουνώντας διαδοχικά δεξιά κι αριστερά το κεφάλι του. Του γέλασα. Ένα γέλιο συγκατάβασης και υποθάλπουσας απορίας ...  ποτέ δε μου έδωσες να καταλάβω. Πριν από έναμιση χρόνο αυτή η σχεδόν κραυγή της ανωμαλίας, μου έδινε κάποια χαρά καθώς μου προσέδιδε ένα ξεχωριστό χαρακτήρα απέναντι του... «Όποιος το λέει είναι», σκέφτηκα να του πω μια μέρα, μετά από χρόνια. Όμως μου φάνηκε χαζή ιδέα. Το φαντάστηκα σε συνδυασμό με το χαζοχαρούμενο τρόπο που συνήθιζα να μιλάω στον άνθρωπο και ναι, θα φαινόμουν πραγματικά ανόητη. Όμως λιγάκι το πιστεύω αυτό για τον άνθρωπο μέσα από τη ρέγκα ...

Ήταν 12 το μεσημέρι. Είχα αποκοιμηθεί από τα ξημερώματα σπίτι του ανθρώπου. Ξύπνησα από ένα περίεργο θόρυβο που προέρχονταν μέσα από τις σωληνώσεις του καλοριφέρ και αφού ο ήχος συνέχισε για ώρα πήγα ανήσυχη στο δωμάτιο του να τον ενημερώσω. Και τότε το είδα καθαρά. Είδα τον άνθρωπο μέσα από τη ρέγκα στα τέσσερα και ένα μικροκαμωμένο κουνελάκι να τον χτυπάει με μια σωλήνα του καλοριφέρ στο δεξί και το αριστερό του κωλομέρι.

 Ένιωσα τότε σαν να στάθηκε ¨ολο το βάρος  του κόσμου πάνω μου.

Ο άνθρωπος πάλι ·

φαινόταν σχεδόν χαρούμενος. 

2012

"...ὅπως ἀποδειχθῇ διὰ μυριοστὴν φορὰν ὅτι οἱ ἄνθρωποι συνήθως ἄλλα σκέπτονται καὶ ἄλλα κάμνουν, καὶ ὅτι μιμοῦνται ἀλλήλους μηχανικῶς."

Ο Χερ πάλι. Ο λεπτός πάγος έσπασε. Οι άνθρωποι συνωθούνταν δεξιά και αριστερά, κάνοντας προφανείς ερωτήσεις και παίρνοντας προφανείς απαντήσεις. Είδα ότι η πτήση μου δεν ήταν γραμμένη στον πίνακα αναχωρήσεων

C.H.Bukowski

¨

while

we

rock

ourselves

to

sleep

¨

.

Diabolique!  

ενα πουλί δεν έχει σχέδιο πτήσης.

.

nostalgia

τόση ομορφιά! αυτός ο άτιμος

ομορφιά ναι,

ο άτιμος, ο άτιμος, φέρνει θλίψη

τα πράγματα αλλάζουν - οι άνθρωποι· ομορφαίνουν,

είναι αυτός ο άτιμος!

κι είναι που ο οδηγός του 025, που μάθαινε φυσαρμόνικα στο τέρμα στη Βαλσαμώνος

δεν ξέρω πια τι κάνει, που είναι

αν μαθαίνει ακόμα, αν τα παράτησε

μην τυχόν έγινε μουσικός και γυρνάει τον κόσμο με κάποια κομπανία;

του έδωσα τότε τη ζωή μου για μία Ιπποκράτους
κι αυτός έναν κόσμο ν' αγαπάω.

wild roses

"But if the years have taught me anything it is this: you can never run away. Not ever. The only way out is in." 

The Brief Wondrous Life of Oscar Wao, Junot Díaz

Ω, άγνωστε Πανικέ της αρμονίας, έρχεσαι και φεύγεις

τόσο φωτεινά τόσο βίαια.

|η διαύγεια καθηλώνει και αποξενώνει τους νάρκισσους |

δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι σχιζοφρενής

Μοιράσαμε σαχλότητα, χυδαιότητα, ειρωνεία και παραλήρημα, γιατί αυτά που ήμασταν και αυτά που θέλαμε να πούμε ήταν για μας ιερά και ασυνήθιστα όμορφα. Δεν εμπιστευτήκαμε τη σοβαρότητα και την ετοιμότητα του άλλου. Φοβηθήκαμε ότι κάποια στιγμή με κάποιον τρόπο θα τα κατέστρεφε. Θα τον περιφρονούσαμε και θ΄ άλλαζε για πάντα θέση στην εγωιστική καρδιά μας. Ήμασταν αντίπαλοι.

Προτιμήσαμε  να  είναι στη καρδιά μας χωρίς να το γνωρίζει και χωρίς να μας γνωρίσει. 

Σϋραμε το βάρος της μοναξιάς.

Όποιος ήθελε να καταλάβει, θα μας έψαχνε. Κάποιοι μας βρήκαν χωρίς να το πολυψάξουν και μας αγαπήσανε έτσι όπως είμαστε, μικρομέγαλους και σκοτεινούς. Φωτεινούς.

Αλλά αυτός  που γέννησε μέσα μας όλη αυτή την ομορφιά και την αλήθεια, αυτός που κάθε φορά είναι άλλος, αυτός με τη παιδική ψυχή, που έρχεται και φεύγει, δεν ξέρει τίποτα, 

ή απλά προτιμά την αρμονία. 

7/13

“and don't forget that Romeo has ... 

Romeo's hands, Romeo had, 

not Juliette

but a girl ”

 “...  μη χάνετε πολύν καιρό και πολύν κόπο ξεκαθαρίζοντας τις σχέσεις σας με τους άλλους ανθρώπους. Κι άλλωστε, ποιός σας λέει πως βρισκόσαστε σ΄οποιαδήποτε σχέση μαζί τους; ” 

Ρ. Μ.Ριλκε

"θα τα πούμε κάποια στιγμή", ναι θα τα πούμε...>Θα τα πουμε από κοντά.

"ίσως όλοι οι δράκοι της ζωής μας να'ναι πριγκιπέσες, που δεν προσμένουν παρά την ώρα που θα μας δουν όμορφους και τολμηρούς"

ψυχή

ευγνώμονες απέναντι στο θεό, στο διάβολο, στο πρόβατο και στο σκουλήκι που κρύβονται μέσα μας/περίεργοι ως το πάθος/ερευνητές ως τη θηριωδία/με δάχτυλα τολμηρά για το ασύλληπτο/με δόντια και στομάχι για ότι πιο αχώνευτο υπάρχει/έτοιμοι για οποιοδήποτε επάγγελμα θέλει πονηριά και ακονισμένες αισθήσεις/έτοιμοι για οποιαδήποτε περιπέτεια χάρη σε μια υπέρμετρα ελεύθερη κρίση/έχοντας ψυχές προγενέστερες και μεταγενέστερες που κανένας δε μπορεί να διακρίνει τις τελικές τους προθέσεις/επιφάνειες και εσωτερικά που 
κανένας δε θα τολμήσει να διατρέξει.

Friedrich Nietzsche

κάποτε

κάποτε

οι λέξεις

κάποτε οι λέξεις

σοβαρεύουν

και εσύ που τόσο καλά ξεθωριάζεις

με χρώματα που

αδιάλυντα

Με μια ανενδοίαστη σιωπή

που κάθε μέρα με ξεκουφαίνει και με ζαλίζει και με ξοδεύει

μαζί με τις μέρες,

μαζί με τους μήνες

μαζί με το κύμα που δε γυρνά και το χρόνο που

αδιάκοπα

Με άλλο ένα ξαφνικό ξημέρωμα

που για άλλους σημάνει τέλος και άλλους αρχή

Κάποτε.

Οι Λέξεις

θα ενωθούν με τα αστέρια (θα αποξενωθούν)

στο ακλυδώνιστο ανάρριμμα της ακιδνούς βαθύνοιας σου.

Habanera