>Τι κραυγή, στο στομάχι, αυτιά να χτυπάνε, τα χέρια εντάσεις, άσκοπη κατανάλωση ενέργειας. Ξεκινάμε από τη μίμηση, ¨ασυνείδητες εσωτερικεύσεις συμβάσεων¨, Έφη Π. μακάρι να μπορούσα, να είχα, λίγη από τη γνώση σου. Ο έντυπος λόγος χάνει έδαφος, η εικόνα κυριαρχεί, η εικόνα να δωρίζει το κείμενο,decode, πηγή νοήματος τα Pokemon, οι Κορμίτες και η Barbie πυροσβέστης. Γιατί το σχολείο απέτυχε να μας κάνει ελκυστικές ανώτερες πηγές νοήματος ή δεν θέλησε. Τι λες εσύ Pierre Bourdieu για το σχολείο μας;
Η μίμηση με φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μου, βάζω ένα όνομα, δύο, τρία και νιώθω την ίδια ένταση όταν δεν είμαι εγώ, όταν σε διαβάζω κύριε Άλεν, χωρίς να περιμένω κάτι από αυτό, παίρνω όμως, ηδονή. Τα χέρια χαϊδεύουν το σώμα, το τσιμπάνε, τραβάνε τη σάρκα για εξοικείωση με την ακρόαση, σε περιβάλλον μάθησης, καθόλου εχθρικό, απλά έμαθες φοβισμένη να μαθαίνεις. Αυτή είναι ¨μια τελείως διαφορετική διαδικασία¨ αγαπημένε, ένα άλλο σχολείο, μια άλλου τύπου μάθηση
ωσμωτική
όπως στο σπίτι
σπίτια χωρίς γονείς, σπίτια με γονείς παρλαπίπες, να νομίζουν, πάνω από παιδικά ακροατήρια.
_____
Υπάρχουν φορές που τα πόδια κολλάνε στο έδαφος και άλλες που αφήνομαι στη μουσική μέχρι να ιδρώσω και δεν ιδρώνω, γιατί δεν αφήνομαι. ¨Η περιγραφή είναι η συνειδητοποίηση της χρήσης του σώματος μας¨, να ήξερες τι έλεγες κυρία με τα κοντά μαλλιά και τις πλεξούδες. Να χωράω σε χορούς, χωρίς φόβο, να μη γαντζώνομαι από κανένα φίλο, κανένα τσιγάρο, κανένα ποτό, κανένας φόβος να μη με γαντζώνει, δεν είμαι το κέντρο, και αυτό θέλω να μου φωνάξω…<
