>… κοιτάζω μέσα στο «ΠΑΡΑΘΥΡΟ».
Γέμισε τη σκέψη, ακούς; Γεμίζω τη σκέψη.
Με τη παγκόσμια κρίση, τη παγκόσμια βία, ο κόσμος κινείται και αν μείνω ακίνητη τη γάμησα, φεύγω από κάθε τι οικείο, φεύγω από την ιδέα για να τη βρω καλύτερη, ηρεμώ, θα ηρεμήσω, τι μαλάκας! Ο βραστήρας δουλεύει, η Μέση Ανατολή, όλα είναι λάθος.
Κάθομαι μπροστά στο pc τρώγοντας τη σαλατάρα μου με φράουλες που αγόρασα από ένα αραβικό μαγαζάκι και παρακολουθώ το διπλωματικό αυτοκίνητο στο Κάιρο που κατευθύνεται προς τους διαδηλωτές, που σκοτώνει, οι φράουλες στο στόμα μου, κόκκινες. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; Είμαστε όλοι εκεί, είμαστε σε κάθε γωνιά που άνθρωπος γαμάει άνθρωπο, είμαστε στο στομάχι των
τριακοσίων της Πατησίων, στα πόδια των διαδηλωτών στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν, στη Τυνησία, πρέπει να τα ελαφρύνουμε, είμαστε στις φυλακές μας που μας ανήκει 1,65 τ.μ. του χώρου, χωράμε; Είμαστε τα σκουπίδια μας, δεν έχουμε τόπο, δε τα θέλουμε στο σπίτι μας. Είμαι εδώ - για να μεγαλώσει το κεφάλι μου. Είμαι εδώ μόνο για μένα, μόνο με εμένα. Η ενοχοποίηση είναι παθητικότητα, η ενημέρωση δεν αρκεί, αλλά είναι το ελάχιστο. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, βγαίνω
Γέμισε και με ομορφιά,βλέπεις; υπάρχει .<
