Ανωμαλού!
Ξεφώνισε ο άνθρωπος μέσα από τη ρέγκα κουνώντας διαδοχικά
δεξιά κι αριστερά το κεφάλι του. Του γέλασα. Ένα γέλιο συγκατάβασης και
υποθάλπουσας απορίας ... ποτέ δε μου έδωσες να καταλάβω. Πριν
από έναμιση χρόνο αυτή η σχεδόν κραυγή της ανωμαλίας, μου έδινε κάποια χαρά καθώς μου προσέδιδε ένα ξεχωριστό χαρακτήρα απέναντι του... «Όποιος το λέει
είναι», σκέφτηκα να του πω μια μέρα, μετά από χρόνια. Όμως μου φάνηκε χαζή ιδέα. Το φαντάστηκα σε συνδυασμό με το χαζοχαρούμενο τρόπο που συνήθιζα να μιλάω στον
άνθρωπο και ναι, θα φαινόμουν πραγματικά ανόητη. Όμως
λιγάκι το πιστεύω αυτό για τον άνθρωπο μέσα από τη ρέγκα ...
Ήταν 12
το μεσημέρι. Είχα αποκοιμηθεί από τα ξημερώματα σπίτι του ανθρώπου. Ξύπνησα από
ένα περίεργο θόρυβο που προέρχονταν μέσα από τις σωληνώσεις του καλοριφέρ και
αφού ο ήχος συνέχισε για ώρα πήγα ανήσυχη στο δωμάτιο του να τον ενημερώσω. Και τότε το
είδα καθαρά. Είδα τον άνθρωπο μέσα από τη ρέγκα στα τέσσερα και ένα
μικροκαμωμένο κουνελάκι να τον χτυπάει με μια σωλήνα του καλοριφέρ στο
δεξί και το αριστερό του κωλομέρι.
Ένιωσα τότε σαν να στάθηκε ¨ολο το βάρος του κόσμου πάνω μου.
Ο άνθρωπος πάλι ·
φαινόταν σχεδόν χαρούμενος.
2012
2012
