ψυχή

ευγνώμονες απέναντι στο θεό, στο διάβολο, στο πρόβατο και στο σκουλήκι που κρύβονται μέσα μας/περίεργοι ως το πάθος/ερευνητές ως τη θηριωδία/με δάχτυλα τολμηρά για το ασύλληπτο/με δόντια και στομάχι για ότι πιο αχώνευτο υπάρχει/έτοιμοι για οποιοδήποτε επάγγελμα θέλει πονηριά και ακονισμένες αισθήσεις/έτοιμοι για οποιαδήποτε περιπέτεια χάρη σε μια υπέρμετρα ελεύθερη κρίση/έχοντας ψυχές προγενέστερες και μεταγενέστερες που κανένας δε μπορεί να διακρίνει τις τελικές τους προθέσεις/επιφάνειες και εσωτερικά που 
κανένας δε θα τολμήσει να διατρέξει.

Friedrich Nietzsche

κάποτε

κάποτε

οι λέξεις

κάποτε οι λέξεις

σοβαρεύουν

και εσύ που τόσο καλά ξεθωριάζεις

με χρώματα που

αδιάλυντα

Με μια ανενδοίαστη σιωπή

που κάθε μέρα με ξεκουφαίνει και με ζαλίζει και με ξοδεύει

μαζί με τις μέρες,

μαζί με τους μήνες

μαζί με το κύμα που δε γυρνά και το χρόνο που

αδιάκοπα

Με άλλο ένα ξαφνικό ξημέρωμα

που για άλλους σημάνει τέλος και άλλους αρχή

Κάποτε.

Οι Λέξεις

θα ενωθούν με τα αστέρια (θα αποξενωθούν)

στο ακλυδώνιστο ανάρριμμα της ακιδνούς βαθύνοιας σου.

Habanera

The Buzzcocks-Ever fallen in love

ο χρόνος

…λέω όλα καινούργια, ΕΙΝΑΙ όλα καινούργια, οι βιβλιοθήκες καινούργιες, ο τόπος, οι άνθρωποι, το κρεβάτι, η γλώσσα, ο αέρας, τα  άπειρα γκομενάκια να   με κοιτάνε, να τα κοιτάω, να κοιτιόμαστε,

ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ. 

δε γεννιέται. Καταλαβαίνεις; Δε μπορώ  να κοροϊδέψω τη καρδιά... Οι  μέρες καινούργιες, η βδομάδα, το αύριο που είναι σήμερα, και ας κοιμηθώ για να ξυπνήσω σε ένα αύριο, τώρα το αύριο ζω. Γιατί μπαμπά τον φτιάξαμε το χρόνο__

Κοινοτυπίες, κοινοτυπίες. Η Λόλα, ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ. δε με πας πίσω, δεν είσαι πίσω, κάθε μέρα αλλάζω για σένα και εσύ αλλάζεις και δε με ενδιαφέρει καθόλου να το κάνεις για μένα, εγώ είμαι απλά ηλίθια και χρειάζομαι εξωτερικές ψευδαισθήσεις να νομιμοποιούν την ύπαρξη μου..και εσύ είσαι καινούργιος. Τα σώματα μας καινούργια, η ανωμαλία, τίποτα πιο φυσικό, καινούργια…

Μπαμπά όλοι οι άντρες ήταν από την αρχή παλιοί, εκτός από αυτόν.

Κόρη μου τον έφτιαξες στο χρόνο.

παράθυρο

>… κοιτάζω μέσα στο «ΠΑΡΑΘΥΡΟ».

Γέμισε τη σκέψη, ακούς; Γεμίζω τη σκέψη.

Με τη παγκόσμια κρίση, τη παγκόσμια βία, ο κόσμος κινείται και αν μείνω ακίνητη τη γάμησα, φεύγω από κάθε τι οικείο, φεύγω από την ιδέα για να τη βρω καλύτερη, ηρεμώ, θα ηρεμήσω, τι μαλάκας! Ο βραστήρας δουλεύει, η Μέση Ανατολή, όλα είναι λάθος.

Κάθομαι μπροστά στο pc τρώγοντας τη σαλατάρα μου με φράουλες που αγόρασα από ένα αραβικό μαγαζάκι και παρακολουθώ το διπλωματικό αυτοκίνητο στο Κάιρο που κατευθύνεται προς τους διαδηλωτές, που σκοτώνει, οι φράουλες στο στόμα μου, κόκκινες. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; Είμαστε όλοι εκεί, είμαστε σε κάθε γωνιά που άνθρωπος γαμάει άνθρωπο, είμαστε στο στομάχι των τριακοσίων της Πατησίων, στα πόδια των διαδηλωτών στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν, στη Τυνησία, πρέπει να τα ελαφρύνουμε, είμαστε στις φυλακές μας που μας ανήκει 1,65 τ.μ. του χώρου, χωράμε; Είμαστε τα σκουπίδια μας, δεν έχουμε τόπο, δε τα θέλουμε στο σπίτι μας. Είμαι εδώ - για να μεγαλώσει το κεφάλι μου. Είμαι εδώ μόνο για μένα, μόνο με εμένα. Η ενοχοποίηση είναι παθητικότητα, η ενημέρωση δεν αρκεί, αλλά είναι το ελάχιστο. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, βγαίνω

Γέμισε και με ομορφιά,βλέπεις; υπάρχει   .<