παράθυρο

>… κοιτάζω μέσα στο «ΠΑΡΑΘΥΡΟ».

Γέμισε τη σκέψη, ακούς; Γεμίζω τη σκέψη.

Με τη παγκόσμια κρίση, τη παγκόσμια βία, ο κόσμος κινείται και αν μείνω ακίνητη τη γάμησα, φεύγω από κάθε τι οικείο, φεύγω από την ιδέα για να τη βρω καλύτερη, ηρεμώ, θα ηρεμήσω, τι μαλάκας! Ο βραστήρας δουλεύει, η Μέση Ανατολή, όλα είναι λάθος.

Κάθομαι μπροστά στο pc τρώγοντας τη σαλατάρα μου με φράουλες που αγόρασα από ένα αραβικό μαγαζάκι και παρακολουθώ το διπλωματικό αυτοκίνητο στο Κάιρο που κατευθύνεται προς τους διαδηλωτές, που σκοτώνει, οι φράουλες στο στόμα μου, κόκκινες. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; Είμαστε όλοι εκεί, είμαστε σε κάθε γωνιά που άνθρωπος γαμάει άνθρωπο, είμαστε στο στομάχι των τριακοσίων της Πατησίων, στα πόδια των διαδηλωτών στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν, στη Τυνησία, πρέπει να τα ελαφρύνουμε, είμαστε στις φυλακές μας που μας ανήκει 1,65 τ.μ. του χώρου, χωράμε; Είμαστε τα σκουπίδια μας, δεν έχουμε τόπο, δε τα θέλουμε στο σπίτι μας. Είμαι εδώ - για να μεγαλώσει το κεφάλι μου. Είμαι εδώ μόνο για μένα, μόνο με εμένα. Η ενοχοποίηση είναι παθητικότητα, η ενημέρωση δεν αρκεί, αλλά είναι το ελάχιστο. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, βγαίνω

Γέμισε και με ομορφιά,βλέπεις; υπάρχει   .<

Talking heads-Psycho Killer

δεν ονομάζω αγαπάω

Σ΄ αγα.πάω και φτιάχνω καινούργιες λέξεις… κι οι λέξεις δε με καλύπτουν.

το λάθος

Τι κάνω λάθος; ήμουνα από την αρχή λάθος κι η μαμά το ήξερε για αυτό πηδούσε στο καυτό ήλιο , φορώντας το καυτό κόκκινο σορτσάκι κα από πάνω εμένα. Αν ήμουνα τι θα με αγαπούσες; Πίνω, πρώτη φορά. γιατί; είμαι τρελή  για σενα ποιος γύρω μας δεν το είδε; 

Θα σε κουβαλήσω στη Μαδρίτη,

_____Λένε για τα μάτια ότι λησμονιούνται, λένε ότι πίνουμε για να ξεχνάμε λέω  θυμάμαι μόνο αυτό που ήθελα να ξεχάσω, γιατί δε θέλουμε. Λέει ότι πάει.  Λέει ότι η αγάπη ορμάει μπροστά. Λέει μερικές μέρες φρενάρουν. Λέει πέφτω. Λέω το γέλιο σου, λέω δεν είσαι ο ουρανός μου, γίνε χορτάρι, χιόνι, θάλασσα να ξαπλώσω πάνω σου. λέω είμαι μόνη μου και μόνο εσύ μπορούσες να αναβάλεις τη μοναξιά μου. Λέω ξέρω δε θα έρθεις ποτέ και εγώ δε θα τολμήσω. Λέμε η φιλία είναι σημαντικότερη. Λέω σε λίγο θα λέει το ούζο για μενα για αυτό κάτι τελευταίο: λέω σ’ αγαπάω

και ας το ακούω λάθος.

σπίτια

σπίτια

να μας χωράνε

και ας λες ασφυκτιώ

σπίτια σαν των Charolastras*, ανοιχτές ντουλάπες να χτυπάς το κεφάλι και να μην τις κλείνεις / πιάτα να πιάνουν πάτο σε μια αντιστροφή της πραγματικότητας, μυρωδιά από τσάι και το πικ-απ  να γρατζουνάει μαύρες τρύπες και μελωδίες, κάποιες χωρίς μελωδία

σπίτια σαν του Ψηλού, έρωτας στο πατάρι και τα υποκείμενα να εισέρχονται διαδοχικά, ποτέ μαζί

σπίτια σαν του Π., βιβλία σε κάθε γωνία, αυτός με παλτό, χρυσό ναυάγιο ή νικητής, κέντρο η σκάλα και εσύ δεν έπρεπε να είσαι εκεί

ΦΥΓΕ                                                                                                                                     

από κάθε σπίτι

από κάθε καναπέ

ΞΥΠΝΑ

¨δεν έχετε τίποτα¨

όλα είναι στο δικό σου σπίτι 

κατασκευάζονται, θυμούνται, ζουν στο σκοτάδι και πεθαίνουν από εγκλεισμό.

Στο μικρό σου σπίτι, η μεγάλη σου ιστορία μένει ανοιχτή και τα σπίτια___
τίποτα δεν κατάλαβες από τη νύχτα